روایات.در سفر به وطن اصلی و جایگاه ابدی یعنی سفر آخرت، چون هرمسافری که پا در این جاده میگذارد ممکن نیست دوباره برگردد واز مشکلات و نیازها و توشه‏ای که برای آن لازم است، خبری برای دیگران بیاورد، لذا باید از طرف کسانی که با ویژگیهای این سفر کاملاً آشنا بوده واز فراز و نشیب این راه باخبرند، راهنماییهای لازم در اختیار ما قرارداده شود تا زاد و توشه‏ای در خور آن فراهم سازیم. پس باید سراغ آن خالقی برویم که معمارِ ساختمانِ وجودِ انسان است و ابتدا و سرانجام انسان و منازلی را که او میپیماید، از علم بیکران او پنهان نبوده و نخواهد بود و نیز باید به دست‏پروردگان مستقیم خدای متعال که انبیا و اولیایعظیم‏الشأن اویند مراجعه نمود و نشانه‏های راه و خصوصیات مقصد و توشه‏ای را که در این مسیر به کار میآید از آنان سؤال نمود. قرآن کریم به روشنی و وضوح بهترین توشه آخرت را معرفی میفرماید: و تزودوا فانّ خیرالزاد التقوی برای سفری که در پیش دارید، زاد و توشه بردارید وبهترین توشه برای این راه، تقوا میباشد{M، (بقره، آیه 197). لازم است بدانیم تقوا در قرآن کریم دارای معنای وسیع و گسترده‏ای است و در هر جایی متناسب با ویژگیها و شرایط خاص آن مورد به کار رفته است ولی همه آن موارد در واقع شاخ و برگ یک درخت بوده و همگی در معنای خداترسی و پروا داشتن از خدا و خداوند را درنظر داشتن و از حدود الهی تجاوز ننمودن مشترکند. در سخنان پیشوایان دین و به ویژه در کلمات پیشوای پرهیزگاران، امام المتقین، علی(ع) توجه ویژه‏ای به مسأله تقوا شده و نکته‏های ظریفی را پیرامون آن بیان فرموده‏اند. در قسمتی از یکی از خطبه‏های نهج‏البلاغه چنین میفرمایند: فاعتصموا بتقویالله فان لها حبلاً وثیقا عروته و معقلاً منیعا ذروته پس به تقوای الهی روی آورید که رشته آن استوار و دستگیره آن محکم و قلهبلند آن پناهگاهی مطمئن میباشد{M، (نهج‏البلاغه، محمد دشتی، خطبه 190، فراز 3، ص 372). در خطبه‏ای دیگر چنین میفرمایند: از خدا برای پرهیزکاری یاری بخواهید و برای انجام دستورات خدا از تقوا یاری بجویید چون تقوا، امروز سپر بلا و فردا راه رسیدن به بهشت است. راه تقوا روشن و رونده آن بهره‏مند و امانتدارش خدا که حافظ آن خواهد بود. تقوا هموارهخود را بر امت‏های گذشته و حال عرضه کرده و بر آینده نیز عرضه میکند زیرای فردای قیامت همه به آن نیازمندند آن‏گاه که در قیامت آفریده‏ها را گیرد میآورد و آنچه را داده پس میگیرد و درباره همه نعمت‏ها میپرسد، پس چه اندکند آنان که تقوا را برگزیدند و بار آن را به درستیبر دوش کشیدند، (نهج‏البلاغه، محمد دشتی، خطبه 191، ص 378) و از همینجا میتوان نتیجه گرفت که بدترین توشه بیتقوایی و خداوند را در امور و کارها در نظر نداشتن و حدود الهی را مراعات ننمودن است که این نیز دارایدامنه گسترده‏ای است ولی در روایتی از حضرت علی(ع) صریحا از ظلم به عنوان توشه نامناسب و بد، نام برده شده که آن نیز خود فرعی و شاخه‏ای از بیتقوایی است میفرماید: بئس الزاد الی المعاد، العدوان علیالعباد ظلم به بندگان خدا، توشه بدی برای آخرت است{M، (میزان‏الحکمه، چاپ دفتر تبلیغات اسلامی، ج 5، ص 596). ناگفته پیداست که ظلم نیز خود موارد بسیاری را در بر میگیرد که درباره آن باید به تفصیل بحث نمود.

بر گرفته شده از:

http://shahs.persianblog.ir